ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น: ท่องไปในยุคศักราช

ยุคสมัยของญี่ปุ่นเป็นเครื่องหมายของการพัฒนาความไม่สงบและการค้นพบโดยวัฒนธรรมโบราณกลายเป็นชุมชนสมัยใหม่ในช่วงหลายศตวรรษ ในขณะที่วันที่ก่อนหน้านี้ค่อนข้างแปรปรวน แต่ช่วงเวลาต่อมาให้มุมมองที่แน่นอนมากขึ้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงและการเปลี่ยนแปลงที่รวมกันเป็นญี่ปุ่นที่เรารู้จักในปัจจุบัน

ชื่อยุคศักราชของญี่ปุ่น

ช่วงเริ่มแรกของญี่ปุ่น

ตั้งแต่สมัยยุคหินจนถึงสมัยยุคยามาโตะ (大和時代) ประเทศญี่ปุ่นในยุคแรกมีการเติบโตจากการเอาตัวรอดจากนักล่าไปสู่ความเป็นผู้นำทางการเมือง หลังจากยุคหินไปจนในสมัยยุคโจมง (縄文時代) ได้เชื่อมต่อกับการเกิดขึ้นของเครื่องปั้นดินเผาและเริ่มต้นยุควัฒนธรรมก่อนประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นโดยมีหลักฐานว่ามีมากกว่าวัฒนธรรมยุคหินอื่น ๆ ในด้านความซับซ้อนและการพัฒนา แม้ช่วงเวลาจะไม่แน่ชัด แต่เชื่อกันว่าเริ่มต้นประมาณก่อนคริสตศักราช 10,500 และสิ้นสุดลงด้วยการก่อตัวของยุคยาโยอิ (弥生時代) ในราวก่อนคริสตศักราช 300 วัฒนธรรมยาโยอิเห็นการเปลี่ยนแปลงไปสู่การหล่อสำริดและเหล็กเช่นเดียวกับการสร้างที่อยู่อาศัยแบบยกพื้นมีการปลูกข้าวและผสมผสานกับธรรมชาติของนักล่าซึ่งก็คือผู้รวบรวมในยุคโจมอนก่อนหน้านี้ ช่วงเวลายุคโคฟุน (古墳時代) ต่อไปนี้ถูกทำเครื่องหมายโดยการแนะนำของพุทธศาสนาและได้รับการตั้งชื่อตามหลุมฝังศพที่สร้างขึ้นสำหรับผู้ปกครองซึ่งยาวนานตั้งแต่ช่วงปีคริสตศักราช 300 - 562

ช่วงยุคคลาสสิกในญี่ปุ่น

ช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายและการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ญี่ปุ่นยุคคลาสสิกได้เห็นการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจการปกครองและการมุ่งเน้นทางศาสนาตลอดจนการนำตำราภาษาญี่ปุ่น รวมถึง Man’yōgana (万葉仮名)

ยุคอาสึกะ, 飛鳥時代 (คริสตศักราช 552 - 645)

ตั้งชื่อตามภูมิภาคที่อยู่ใกล้กับนาราและบางครั้งก็มีอายุตั้งแต่ คริสตศักราช 538 - 710 ซึ่งเป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองศิลปะและศาสนาในญี่ปุ่น ที่สำคัญที่สุดคือการนำพุทธศาสนา (ข้ามยุค) จากจีนผ่านเกาหลี ในขณะที่ถูกต่อต้านในตอนแรก แต่ไม่นานศาสนาก็รวมตัวกันอย่างเหนียวแน่นที่สำคัญที่สุดคือจากตระกูล Soga ที่มีอำนาจและ Shotoku Taishi ผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน การปฏิรูปนำเสนอรัฐบาลตามรัฐธรรมนูญใหม่ที่มีพื้นฐานทางศีลธรรมที่แข็งแกร่งซึ่งมาจากคำสอนทางพุทธ

ยุคนารา, 奈良時代 (คริสตศักราช 710 - 784)

เมื่อตำแหน่งการปกครองย้ายไปที่นาราในปี 710 ช่วงเวลาดังกล่าวได้กลายเป็นหนึ่งในอิทธิพลระหว่างประเทศและการเติบโตของพุทธศาสนา จักรพรรดิโชมุ (聖武天皇) กระตือรือร้นที่จะมีการสร้างอารามในทุกภูมิภาคพร้อมกับ Todai-ji (東大寺) ที่ยังคงยืนอยู่และมีชื่อเสียงระดับโลกในนารา พระพุทธศาสนาเป็นเส้นทางที่ตรงไปสู่ความสำเร็จทางการเมืองมากขึ้นและความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์ของจักรวรรดิเกิดขึ้นจากการแต่งงาน การวาดภาพแนวความคิดทางพุทธศาสนาและขงจื๊อกวีนิพนธ์และวัฒนธรรมได้รับอิทธิพลจากการเยี่ยมเยียนนักวิชาการจากเอเชียตะวันออกตลอดจนตำราภาษาญี่ปุ่นอย่างลึกซึ้งเช่น man'yoshu (万葉集 กวีนิพนธ์) และบันทึกทางประวัติศาสตร์ที่เรียกว่าโคจิกิ (古事記) และนิฮงโชกิ ( 日本書紀)

ยุคเฮอัน, 平安時代 (คริสตศักราช 794 - 1185)

ในขณะที่เมืองหลวงแห่งการปกครองย้ายไปที่เฮอัน (ปัจจุบันคือเกียวโต) อิทธิพลของชาวพุทธก็ถึงจุดสูงสุดแม้ว่าจะมีการกลับไปใช้ระบบการปกครองริทสึริโอะ ก่อตั้งนิกาย Tendai (天台宗) และ Shingon (真言宗) Mt. Hiei (比叡山) กลายเป็นสถานที่ทางจิตวิญญาณสำหรับสาวก Tendai โดยมีวัด Enryakuji ยอดนิยมตามยอด Mt. Koya (高野山) ใน Wakayama กลายเป็นสำนักงานใหญ่ของนิกาย Shingon และยังคงเป็นจุดหมายปลายทางยอดนิยมด้วยเส้นทางแสวงบุญและที่พักในวัดจำนวนมาก ในทางวัฒนธรรมการพัฒนาระบบการเขียนอักษรคะนะทำให้เกิดการเติบโตในการแสดงออกของวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นซึ่งนำไปสู่ ​​Tale of Genji (源氏物語) และ (Kokinwakashu 古今和歌集) - กวีนิพนธ์ของบทกวีซึ่งจะเป็นครั้งแรกของการสืบทอด . ในทางการเมืองในขณะที่ยุคแรกค่อนข้างสงบ แต่ความไม่สงบที่เพิ่มมากขึ้นจากความสำเร็จของชนชั้นสูงจะนำไปสู่การต่อสู้และข้อพิพาทของยุคศักดินาที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วของญี่ปุ่นซึ่งนำโดยชนชั้นซามูไรและเริ่มต้นด้วยสงคราม Gempei (源平合戦)

ช่วงยุคศักดินาญี่ปุ่น

เมื่อความไม่สงบในชั้นเรียนเพิ่มขึ้นญี่ปุ่นก็เข้าสู่ช่วงใหม่ของการปกครองระบบศักดินาโดยเว้นวรรคด้วยการต่อสู้การก่อกบฏและนำโดยขุนศึก (โชกุน将軍) ตระกูลไดเมียว (大名) ที่มีอำนาจและชนชั้นซามูไร

ยุคคามาคุระ, 鎌倉時代 (1192 - 1333)

เมื่อมินาโมโตะโนะโยริโทโมะ (源頼 formed) จัดตั้งรัฐบาลทหารในคามาคุระ (หรือที่เรียกว่าบาคุฟุ (幕府) หรือโชกุน) การปกครองของซามูไรเริ่มขึ้นในญี่ปุ่นและจะคงอยู่จนถึงปี พ.ศ. ส่งต่อไปยังตระกูล Hojo (北条) ซึ่งได้รับอำนาจทางการเมืองเพิ่มขึ้นและได้รับการควบคุมโดยรวมในที่สุด การต่อสู้กับกองทัพมองโกลในคิวชูพ่ายแพ้ด้วยความช่วยเหลือของพายุไต้ฝุ่นซึ่งนำไปสู่การใช้คำว่า "กามิกาเซ่" ซึ่งหมายถึงลมแห่งสวรรค์และเป็นที่ตั้งของแนวคิดในการปกป้องชาติจากพระเจ้า ระบบศักดินาพัฒนาขึ้นโดยมีการแบ่งดินแดนและเกิดความขัดแย้งบ่อยครั้งระหว่างชนชั้นนักรบและชาวนาในขณะที่เกษตรกรรมและการค้าพัฒนาควบคู่ไปกับการแนะนำของพุทธศาสนานิกายเซนในนิกายอื่น ๆ การแกะสลักไม้นิทานมหากาพย์การทหารและการเพิ่มขึ้นของรูปแบบทางโลกทำให้เกิดเหตุการณ์ทางวัฒนธรรมในขณะที่ขุนนางเกียวโตพยายามที่จะฟื้นอำนาจ

ยุคมุโรมาจิ (นัมโบคุและเซ็นโกคุ) , 室町時代 (南北朝時代, 戦国時代) (1336 - 1573)

ช่วงเวลานัมโบกุกินเวลาเพียง 56 ปีและเป็นที่รู้จักในเรื่องการแบ่งศาลทางใต้และทางเหนือและเป็นยุคที่ก่อให้เกิดการพัฒนาของมุโรมาจิบาฟุกุ หลังจากการกลับคืนสู่การปกครองของจักรวรรดิในช่วงสั้น ๆ ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่กี่ปีรัฐบาลบาคุฟุใหม่ก็ได้ก่อตั้งขึ้นในเขต Muromachi ของเกียวโต ความไม่สงบทางแพ่งเข้าครอบงำ แต่ในที่สุดความสมดุลของอำนาจก็ถูกกำหนดระหว่างไดเมียวและโชกุนจบลงด้วยสงครามโอนิน (応仁の乱) ในปี 1467 ความไม่สงบตามมาด้วยชาวนาที่ลุกฮือต่อต้านซามูไรและไดเมียวขนาดเล็กก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับโครงสร้างพื้นฐานที่เพิ่มขึ้นด้วย เมืองปราสาทและแนวป้องกันชายแดน ศาสนาพุทธนิกายเซนและความสนใจในศาสนาชินโตที่ได้รับความสนใจอีกครั้งทำให้จุดสนใจทางศาสนาในขณะที่อิทธิพลของยุโรปเริ่มต้นด้วยการเข้ามาของชาวโปรตุเกสทำให้การค้าและศาสนาคริสต์เติบโตขึ้นก่อนที่จะถูกผิดกฎหมายในปลายศตวรรษที่ 16 ช่วงเวลา Sengoku (戦国時代) กินเวลาตั้งแต่ปี 1467 ถึง 1573 และเป็นที่รู้จักกันในชื่อช่วงเวลาแห่งสงคราม เกิดจากสงครามโอนินเป็นช่วงเวลาที่ไม่สงบและอันตรายในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น

ยุคอาสึจิ-โมยามะ, 安土桃山時代 (1573 - 1603)

หรือที่เรียกว่าสมัยโมโมยามะนี่เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ของการรวมตัวทางการเมืองภายใต้การปกครองของไดเมียวโดยพื้นที่ทั้งหมดอยู่ภายใต้การปกครองของรัฐบาลกลาง นำโดย Oda Nobunaga (織田信長) และต่อมา Toyotomi Hideyoshi (豊臣秀吉) ประเทศนี้มีช่วงเวลาแห่งความมั่งคั่งและฟุ่มเฟือย ปราสาทและคฤหาสน์ที่น่าประทับใจเป็นเรื่องธรรมดาโดยศิลปินตกแต่งภายในด้วยงานละเอียด ชื่อยุคยืมมาจากปราสาทสองแห่งในทะเลสาบบิวะ (琵琶湖) และเกียวโตตามลำดับ

ยุคเอโดะ, 江戸時代 (1603 - 1868)

ภายใต้การปกครองของผู้สำเร็จราชการแทนโทคุงาวะ (徳川幕府) และไดเมียวในภูมิภาคหลายร้อยแห่งยุคเอโดะของญี่ปุ่นได้นำอำนาจมาสู่เมืองหลวงในปัจจุบัน ระเบียบสังคมที่เข้มงวดการเติบโตทางเศรษฐกิจและการแยกตัวเป็นเครื่องหมายของช่วงเวลาแห่งสันติภาพซึ่งอนุญาตให้มีการพัฒนาทางวัฒนธรรมในระดับประเทศ เนื่องจากศาสนาคริสต์ตกเป็นเป้าหมายผู้ติดตามที่เหลือจึงไปใต้ดินและการปรากฏตัวในต่างประเทศถูก จำกัด ให้อยู่ที่เกาะเทียมขนาดเล็กของเดจิมะ (出島) ในคิวชู สถานะที่มั่นคงของประเทศอนุญาตให้มีเวลาว่างซึ่งจะทำให้ได้รับการศึกษาความบันเทิงและการเพิ่มขึ้นของพ่อค้าและช่างฝีมือควบคู่ไปกับชาวนาและซามูไร ความบันเทิงยอดนิยมในรูปแบบของเกอิชาคาบูกิและบันราคุได้รับการพัฒนาควบคู่ไปกับการพิมพ์ภาพอุกิโยะและบทกวีโดย Matsuo Basho (松尾芭蕉) ในที่สุดการบุกรุกจากต่างประเทศความไม่สงบภายในประเทศและภัยธรรมชาติทำให้รัฐอ่อนแอลงและอำนาจก็กลับคืนสู่จักรพรรดิ

ยุคเมจิ, 明治時代 (1868 - 1912)

เปลี่ยนชื่อเอโดะเป็นโตเกียว (หมายถึงเมืองหลวงตะวันออก) และย้ายจักรพรรดิออกจากเกียวโตการฟื้นฟูเมจิ (明治維新) เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในสังคมญี่ปุ่นในนามของความเป็นตะวันตกและความทันสมัย ในความสัมพันธ์ทางการค้าที่ไม่เท่าเทียมกับมหาอำนาจตะวันตกญี่ปุ่นพยายามที่จะกลับมามีการควบคุมและการปฏิรูปซึ่งส่งผลกระทบต่อทุกองค์ประกอบของสังคมตั้งแต่การถือครองที่ดินไปจนถึงการเงินไปจนถึงการศึกษา อุตสาหกรรมต่างๆเติบโตขึ้นโดยเฉพาะสิ่งทอและศิลปะการตกแต่งซึ่งนำไปสู่การค้าเครื่องเขินงานเคลือบและเครื่องเคลือบดินเผา ความขัดแย้งระหว่างประเทศในระยะสั้นกับเกาหลีและรัสเซียสะท้อนให้เห็นถึงการเติบโตของความเข้มแข็งทางทหารและการต่อสู้เพื่อเอกลักษณ์ประจำชาติได้รับการจัดการ

ยุคไทโช, 大正時代 (1912 - 1926)

การนำประชาธิปไตยในประเทศและความโดดเด่นเพิ่มขึ้นในระดับสากลช่วงเวลาไทโชที่ค่อนข้างสั้นนำโดยจักรพรรดิโยชิฮิโตะ (大正天皇) การลงคะแนนเสียงเปิดกว้างให้กับมวลชนและวิถีชีวิตแบบตะวันตกได้รับการยอมรับโดยมีการค้าที่เข้มแข็งและมีอิทธิพลเพิ่มขึ้นตามหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ในยุคหลังสงครามญี่ปุ่นได้รับการยอมรับว่าเป็นชาติชั้นนำแม้ว่าความเชื่อมั่นต่อต้านญี่ปุ่นหลังสงครามจะรุนแรงในหลายประเทศเช่นจีน ได้รับความเข้มแข็งจากสหภาพแรงงานการประท้วงเริ่มขึ้นและวิกฤตเศรษฐกิจบ่อยครั้งทำให้เกิดภาวะซึมเศร้าในช่วงปลายยุค

ยุคโชวะ, 昭和時代 (1926 - 1989)

จักรพรรดิโชวะฮิโรฮิโตะ (昭和天皇) นำชาติผ่านสองช่วงเวลาที่แตกต่างกันคือยุคก่อนและหลังสงคราม ก่อนปีพ. ศ. 2488 ลัทธิฟาสซิสต์และลัทธิเผด็จการกำลังแพร่หลายและการรุกรานจีนของญี่ปุ่นในปี 2480 ตามมาด้วยการเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่สองในไม่ช้า หลังจากพ่ายแพ้ญี่ปุ่นเริ่มภารกิจที่ยากลำบากในการสร้างประเทศขึ้นมาใหม่และถูกปลดออกจากสิทธิทางทหารด้วยการยึดครองโดยกองกำลังอเมริกัน ปาฏิหาริย์ทางเศรษฐกิจของญี่ปุ่นเป็นตัวกำหนดโดยมีการพัฒนาอย่างรวดเร็วและการเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญทำให้สังคมญี่ปุ่นคุ้นเคยมากขึ้นในปัจจุบัน

ยุคเฮเซย์, 平成時代 (1989 - 2019)

พวกเราหลายคนรู้ดีที่สุดในญี่ปุ่นว่ายุคเฮเซเปลี่ยนจาก 'เศรษฐกิจฟองสบู่' อันเลื่องชื่อแห่งความมั่งคั่งและความมั่งคั่งไปสู่ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำที่รุนแรงซึ่งตามมา ยุค 90 เป็นที่รู้จักกันในนาม "ทศวรรษที่หายไป" แต่ก็ยังได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในวัฒนธรรมญี่ปุ่นไปทั่วโลกด้วยโปเกมอนเฮลโลคิตตี้และอีวานเกเลียนที่ดึงดูดความสนใจจากทั่วโลก กำลังทหารกลับคืนมาอย่างช้าๆและญี่ปุ่นเป็นเจ้าภาพจัดงานระดับนานาชาติรวมถึงฟุตบอลโลกปี 2002 เปิดโตเกียวสกายทรีเป็นอาคารที่สูงที่สุดในโลกและกลายเป็นประเทศชั้นนำด้านเทคโนโลยีและการท่องเที่ยว อย่างไรก็ตามภัยธรรมชาติหลายอย่างรวมถึงแผ่นดินไหวที่โกเบและแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในโทโฮคุสึนามิและภัยพิบัติจากกัมมันตภาพรังสีในวันที่ 11 มีนาคม 2554 ได้กลายเป็นตัวกำหนดองค์ประกอบของยุคสมัยซึ่งนำไปสู่การฟื้นฟูและการเปลี่ยนแปลงในการก่อสร้าง ในปี 2018 จักรพรรดิผู้ครองราชย์ได้ประกาศความกังวลเรื่องสุขภาพที่ลดลงและเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นที่มีการออกกฎหมายอนุญาตให้สละราชสมบัติ

ยุคเรวะ, 令和時代 (2019 - Onwards)

นำโดยจักรพรรดินารุฮิโตะ (徳仁天皇) หลังจากการสละราชสมบัติของพระราชบิดายุค Reiwa เริ่มขึ้นในวันที่ 1 พฤษภาคม 2019 ขณะนี้อยู่ในปีที่สองช่วงเวลาดังกล่าวเป็นการท่องเที่ยวที่เฟื่องฟูจำนวนประชากรที่ลดลงและผลกระทบเล็กน้อยจากการที่โลกกำลังดำเนินอยู่ การแพร่ระบาดของ COVID-19