เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ ตอนที่ 48: เรื่องสยองริมน้ำช่วงโอบง

อย่างที่ทราบกันดีนะครับว่า ช่วงโอบง อย่าเข้าใกล้น้ำ สำหรับทะเลนั้นก็มีทฤษฎีว่าเพราะมีแมงกะพรุนออกมา แต่สำหรับแม่น้ำลำธารหรือห้วยหนองคลองบึง ทำไมจึงห้ามด้วยเช่นกัน? วันนี้เราจะไปดูเรื่องแปลก ๆ ที่เกิดตามริมน้ำที่นอกเหนือจากทะเลในช่วงโอบงกันครับ

เรื่องที่ 1: หลังจากไปเล่นในแม่น้ำในช่วงหยุดโอบง…

เป็นเรื่องของเพื่อนสนิทของฉันค่ะ
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกลับไปเยี่ยมบ้านบรรพบุรุษที่ต่างจังหวัดในช่วงปิดเทอมย่อยและพ่อแม่ก็ได้หยุดโอบง

เพื่อนที่ไปเล่นน้ำที่แม่น้ำกับลูกพี่ลูกน้องที่มารวมตัวกัน ก็เล่นตามประสาเด็ก กระโดดจากโขดหินลงแม่น้ำบ้าง ตกปลาบ้าง แต่ในปีนั้นก็มีอะไรบางอย่างที่แตกต่างจากทุก ๆ ปี นั่นก็คือ มีญาติรุ่นเด็กประถมเกิดจมน้ำค่ะ

ถึงจะบอกว่าจมน้ำ แต่เพราะมีผู้ใหญ่เอยนักศึกษาเอยอยู่กันเยอะ จึงช่วยขึ้นมาทันทีไม่มีอันตรายถึงชีวิตค่ะ แถมทุกคนก็ชอบเล่นน้ำ ทุกคนที่ว่ายน้ำเก่ง มีทั้งนักกีฬาว่ายน้ำและคนที่ดำน้ำสคูบาด้วย พอดีเด็กจมน้ำ ก็แค่พูดว่า เกือบไปแล้วแล้วก็เตือนว่าคราวหลังระวังด้วย แค่นั้นค่ะ หลังจากนั้นก็เล่นน้ำกันต่อ

หลังจากที่กลับบ้าน ในคืนนั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกหนักที่หลัง แล้วก็หนาวจนตัวสั่น
ก็เลยว่าจะแช่น้ำอุ่นให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น พอถอดเสื้อดูที่หลัง เพื่อนก็หน้าซีดเลยค่ะ ที่ไหล่ทั้งสองข้างมีรอยช้ำเหมือนรอยมือคนอยู่เป็นสีแดงคล้ำ แถมยังเห็นรอยนิ้วทุกนิ้วชัดเจนด้วย เพื่อนสนิทก็ทนความรู้สึกสยดสยองนี้ไปหนึ่งคืน พอวันถัดมาที่มาพบฉัน ก็ให้ฉันดูแผ่นหลังกับตาค่ะ
ตัวฉันเอง พอได้เห็นรอยช้ำที่ดำคล้ำเหมือนรอยมือลากไหล่ทั้งสองข้างจากกลางแผ่นหลังก็ตะลึงเลยค่ะ เลยรีบพาเพื่อนสนิทไปหาย่าทวดทันที

ย่าทวดมักจะไปปฏิบัติที่วัดเป็นประจำ นับถือศาสนาพุทธอย่างเคร่งครัดมานานหลายสิบปีแล้วค่ะ ย่าทวดสวดบทพระสูตรให้พวกเราฟัง วันถัดมา รอยช้ำที่ว่าก็หายไปไม่เหลือร่องรอยเลยค่ะ แล้วก็ได้ข่าวให้หลังมาว่า หลังจากที่เพื่อนกลับจากต่างจังหวัดแล้ว มีการพบศพคนจมน้ำในแม่น้ำที่ว่าด้วยค่ะ

เรื่องที่ 2: ห้วยแห่งความทรงจำในอดีต

ขออนุญาตนำเรื่องราวที่ทำให้ผมแปลกใจในหลาย ๆ แง่มาแชร์นะครับ

ผมเองก็จำไม่ได้เพราะตอนนั้นผมอายุแค่ 2 ขวบ
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า ตัวผมได้ไปเล่นที่ห้วยแห่งหนึ่งกับพ่อแม่ในฤดูร้อนครับ

จู่ ๆ ฝนก็ตก แม่เลยไปเฝ้ารถ
ส่วนพ่อก็พาผมกางร่มออกไปเดินเล่นครับ

ได้ยินมาทีหลังว่า
ห้วยแห่งนั้นดูเหมือนจะเป็นสถานที่ออกเดทเมื่อสมัยก่อนของพ่อและแม่
เพราะว่าเป็นที่แห่งความทรงจำของพ่อกับแม่สมัยที่ยังเพิ่งคบหากันใหม่ ๆ ในตอนนั้น
ครั้งนี้พ่อก็เลยอยากจะพาลูกชายไปเดินเล่นด้วยกันแหละมั้งครับ

และเมื่อพ่อกับผมมองเห็นห้วยดังกล่าวจากรั้วกั้นถนน
ทันใดนั้นพ่อก็รู้สึกเหมือนถูกใครสักคนเรียก

จากนั้นก็ปล่อยมือผมแล้วหันไปทางอื่น

แต่ก็ไม่เห็นใครสักคน

ใครกันหว่า? พ่อแอบสงสัย
แต่พอหันกลับไปหาลูกชาย (ตัวผม)
ตัวผมกลับอยู่นอกรั้วกั้นที่ไม่น่าจะข้ามไปเองได้
และกำลังจะตกลงไปในห้วยนั้นครับ

ส่วนตัวผมนั้น
ก็หันหน้าไปทางห้วยนั้น พูดอะไรประมาณว่า “ทันไท” และหัวเราะคิกคักอยู่ครับ
ดูยังไงก็เหมือนไม่ได้คุยกับสิ่งที่อยู่ในโลกมนุษย์แน่นอนครับ

และเด็กผู้ชายที่ว่าก็กำลังดึงมือผมอยู่

แต่ก่อนที่พ่อจะทันคิดว่ามันคือปรากฏการณ์ประหลาดผิดธรรมชาติ
พ่อก็รีบกระโจนลงน้ำไปเพื่อช่วยผมก่อนเป็นอันดับแรก

แล้วสิ่งที่เข้าทำร้ายพ่อที่กระโจนลงน้ำกลับไม่ใช่อะไรเลย แต่เป็นน้ำตกครับ พ่อพุ่งลงน้ำตกไป

เคราะห์ดีว่าไม่โดนอะไรกระแทกที่ศีรษะแต่อย่างใด

แน่นอนว่าไม่พบทั้งตัวผมและเด็กผู้ชายคนนั้น

พ่อไม่ค่อยยอมเล่าถึงส่วนนี้มากนั้น
เพราะหลังจากนั้น พ่อก็นอนหลับยาวไปสองสามวัน
ในตอนนั้นพ่อตามหาตัวผมเป็นเวลานานมาก

แถมพ่อยังถูกดึงขาหลายครั้งเช่นกัน

เกือบจะจมน้ำด้วย

พ่อเลยต้องเข้าไปพักในช่องอากาศหลังน้ำตก
พอกำลังพักหายใจ
ก็เห็นตัวผมกำลังยืนอยู่บนก้อนหินข้างหลังครับ

ทั้ง ๆ ที่ตัวผมมีพัฒนาการที่ช้า ยังไม่สามารถจะยืนได้เองแท้ ๆ

นอกจากนั้น หินยังมีขนาดเล็กแค่พอให้เด็กยืนได้แบบเฉียดฉิว
แถมยังมีน้ำตกส่งเสียงครืนครืนลั่นอยู่เหนือหัวที่เปียกชุ่มของเด็ก 2 ขวบด้วย

ไม่เห็นตัวเด็กแปลก ๆ คนนั้นแล้ว

พ่อก็ตกตะลึงกับสถานการณ์ที่พบ
แต่ก็พาตัวผมออกมาได้ครับ

หลังจากนั้น ตอนที่ไปขอความช่วยเหลือจากคนรู้จักที่เป็นผู้ดูแลศาลเจ้าให้สะเดาะเคราะห์
คำแรกที่เขาตะโกนใส่พ่อก็คือ "ไอ้เจ้าโง่นี่!"

อ้อ ลืมบอกไปครับว่า วันที่ไปยังห้วยนั้น ใกล้กับช่วงโอบงด้วย
ตอนนั้นพวกเราอยู่ระหว่างการเดินทางไปบ้านคุณย่ากันครับ

และในห้วยนั้นมีคนจมน้ำค่อนข้างมาก
แน่นอนว่าบางคนก็เสียชีวิตครับ

ตัวผมนั้น ถูกวิญญาณของเด็กชายที่จมน้ำตายแบบที่ว่า
ซึ่งได้กลับมายังสถานที่ที่เสียชีวิตในช่วงเทศกาลบง ชวนไปอยู่ด้วยครับ

ไม่รู้ว่าเขาแค่มองหาเพื่อนเล่นหรือเปล่า?
หรือจงใจจะลากผมลงไปฆ่าในน้ำหรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ

เรื่องนี้ผมเองก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ

แต่ก็ปัดรังควานไปแล้ว เลยถือว่าเรื่องมันจบไปไม่มีอะไรครับ

แต่หลังจากนั้น ครอบครัวผมก็ไม่ได้แวะไปที่นั่นอีกเลย

สำหรับพ่อแล้ว สถานที่ที่ทำให้ได้คบกับแม่จนเป็นภรรยามา กลับกลายเป็นที่ที่เกือบจะเอาลูกชายไปแบบนี้

มันคงเป็นความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแหละมั้งครับ

อันที่จริงมี มีเรื่องบางอย่างที่ไปรู้มาภายหลังอีกครับ

ครอบครัวผมนั้น โดยทั่วไปแล้ว ไม่มีสัมผัสด้านวิญญาณกันเลย
แต่ดูเหมือนว่า นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น ตัวผมมีลักษณะคล้ายถูกแฝงครับ
ตัวผมเองก็จำอะไรไม่ได้ แต่พอรู้ตัวอีกที ก็โดนวิญญาณเล่นงานครับ
เกิดเรื่องแบบนี้บ่อยครั้งมาก

ผู้ดูแลศาลเจ้านั้น เมื่อสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ชั้นประถม
“พอรู้ตัวอีกที ก็ไปพาเอาอะไรแปลก ๆ ติดตัวกลับ”
เขาเคยพูดไว้ประมาณนี้

ถ้าไปว่ายน้ำ ผมก็จะมีเรือผีตามกลับมา
ถ้าไปบ้านผีสิง ก็จะพาเปรตจริง ๆ กลับมาด้วย
ดูเหมือนว่าคนรอบตัวก็วุ่นวายเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ ในสมัยนั้น ภาพถ่ายที่เกี่ยวข้องกับอีเวนตกต่าง ๆ
นึ่งในสามก็มักจะเป็นภาพถ่ายติดวิญญาณ...

แต่ก็นะ
โชคดีที่ว่า ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณอาฆาตที่มีเจตนาร้ายตามมาครับ

ตอนเด็ก ๆ ผมเคยคุยกับ "ชิรากิซัง" และผีอื่น ๆ มาก่อน
แต่ตอนนี้โตแล้วก็ไม่มีอะไรแบบนั้นแล้วครับ

จะมีก็แค่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แปลกประหลาดบ้าง แต่ก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขดีอยู่ครับ

————————————————

คิดว่าสองเรื่องที่นำมานี้ คงเป็นตัวอย่างให้พอจะเข้าใจได้ว่า ทำไมช่วงโอบง คนญี่ปุ่นถึงไม่ได้ห้ามแค่การไปทะเลนะครับ

สำหรับประวัติความเป็นมาของเทศกาลบง เรื่องสยองในช่วงโอบง รวมถึงทำไมฤดูร้อนกับเรื่องสยองถึงเป็นของคู่กันตามอ่านกันได้ในตอนเก่า ๆ นะครับ

เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ ตอนที่ 2: โอบง ต้นกำเนิด และธรรมเนียมปฏิบัติ
เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ ตอนที่ 3: เหตุการณ์ประหลาดในช่วงโอบง
เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ ตอนที่ 32: เรื่องสยองตามเน็ตเกี่ยวกับ “ทะเล”
เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ ตอนที่ 33: ทำไมที่ญี่ปุ่น ฤดูร้อนกับเรื่องสยองจึงเป็นของคู่กัน + กิจกรรมชวนหลอนประจำฤดูร้อน
แห่งแรกของญี่ปุ่น! "บ้านผีสิงเดลิเวอรี่"!! บ้านผีสิงในรูปแบบรถพยาบาลกำลังมาที่บ้านคุณ!