เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูร้อน ทั้งการเล่าเรื่องสยองขวัญ การล่าท้าผีหรือเกมทดสอบความกล้า การทำบ้านผีสิง ละครเวทีเรื่องผี ๆ หรือแม้แต่ภาพยนตร์สยองขวัญก็ปรากฏตัวขึ้นมากมายที่ญี่ปุ่น แต่เคยสงสัยมั้ยว่า แล้วทำไมถึงเป็นเฉพาะฤดูร้อนครับ? แม้ว่าญี่ปุ่นจะมีการจัดเทศกาลฮาโลวีน แต่ก็ไม่นิยมไปบ้านผีสิงเท่าฤดูร้อนกัน ในครั้งนี้เราจะมาดูว่าทำไมเรื่องสยองถึงเป็นที่นิยมของคนญี่ปุ่นในฤดูร้อนกันครับ
สยองจนหนาวสั่น
สำหรับคนไทย อาการหนัก ๆ อย่างจับไข้หัวโกร๋นคงเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีใครอยากเจอกันนะครับ แต่ที่ญี่ปุ่น อาการเบา ๆ เวลาเจอเรื่องสยอง เช่นอาการขนลุก (鳥肌 / Tori-hada) สัมผัสไอเย็นผิดปกติ (寒気 / Samuke) จะทำให้ลืมเรื่องความร้อนไปได้อย่างดีเป็นปลิดทิ้ง ยิ่งเวลาไปในสถานที่ร้างหรือดูเฮี้ยน ๆ ก็ยิ่งจะลืมความร้อนไปเลยครับ ขนาดเหงื่อที่ออกยังเป็นเหงื่อเย็น (冷汗 / Hiya-ase) เลยครับ แต่ถ้าเจอผีจริง ๆ คงวิ่งกันเหงื่อแตกแน่นอน
นอกจากนี้ ความอยากเจอเรื่องน่ากลัว (怖いもの見たさ / Kowaimono no mitasa) ก็เป็นหนึ่งในความอยากรู้อยากเห็นที่มักเกิดขึ้นในหน้าร้อน เพราะหน้าร้อนมักจะมีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้น ตามข้อต่อไปครับ
เป็นช่วงโอบงที่ผู้ที่ไปภพภูมิอื่นกลับมาเยือนโลกมนุษย์
แม้ว่าในปัจจุบัน เดือนบงจะแยกจัดต่างกันไปตามท้องที่ แต่ก็เป็นฤดูร้อนอยู่ดี แถมการมาเยือนของวิญญาณก็ก่อให้เกิดเหตุการณ์ประหลาดบ้าง เรื่องสยองบ้าง เรื่องลี้ลับบ้าง จนในสมัยก่อนได้มีการนำการแสดงละครสดเกี่ยวกับเรื่องผีมาแสดงในช่วงนี้ เพราะได้อารมณ์สยองมากที่สุดเนื่องจากอาจจะมีผีหรือวิญญาณจริง ๆ มาร่วมแสดงด้วย จนกลายเป็นคำว่า บงชิไบ (盆芝居 / Bon-shibai การแสดงช่วงงานบง) และ บงเคียวเก็น (盆狂言 / Bon-kyogen การแสดงตลกช่วงงานบง) ซึ่งในสมัยนั้น ย่านต่าง ๆ ยังมีบรรยากาศที่เงียบสงบ การแสดงละครสดจริงสร้างความบันเทิงในละแวกได้อย่างมากครับ กลายเป็นต้นกำเนิดของภาพลักษณ์ที่ว่า ถ้าหน้าร้อนต้องเรื่องผี ของญี่ปุ่นไปครับ
โอบง ต้นกำเนิด และธรรมเนียมปฏิบัติ
เหตุการณ์ประหลาดในช่วงโอบง
กิจกรรมชวนหลอนที่มีมากมายในฤดูร้อน
ด้วยเหตุผลข้างต้น ในสมัยอดีตจนถึงปัจจุบันจึงมีกิจกรรมเกี่ยวกับเรื่องสยองเชิงผีและวิญญาณมากมายครับ บทความเรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญได้นำเสนอเรื่องเล่าและเบื้องลึกของสิ่งต่าง ๆ มามากมายแล้ว แต่เราก็ยังไม่เคยแนะนำกิจกรรมที่คุณสามารถไปร่วมได้เลย มาดูแนวนี้กันบ้างดีกว่า
เครื่องเล่นแนวสยองที่เพิ่มมากขึ้น
บ้านผีสิงตามงานเทศกาลฤดูร้อนก็จะมีจัดขึ้นตามสถานที่จัดงานเป็นเรื่องปกติครับ แต่สวนสนุกต่าง ๆ เองก็มีการเพิ่มตัวเลือกขึ้น อย่างบางที่ก็มีประสบการณ์บ้านผีสิงแบบห้องญี่ปุ่น ศูนย์เกม VR ก็มีเกมแนวสยองขวัญให้เล่น ซึ่งก็เป็นที่นิยมมากขึ้นในฤดูร้อน
หรือจะเป็นสวนสนุกแถบภูเขาฟูจิที่นำโรงพยาบาลร้างจริง ๆ มาทำเป็นบ้านผีสิง จนลือกันไปทั่วว่ามีผีจริงอยู่ด้วยก็น่าสนใจไม่น้อยเลยนะครับ
แถมสวนสนุกธรรมดายังมีความน่ากลัวเพิ่มขึ้นด้วย เช่น เขาวงกตกระจกที่หากเล่นตอนกลางคืนอาจจะพบเงาสะท้อนตัวเองผิดปกติ เครื่องเล่นคฤหาสน์ผีสิงที่เห็นคนมีตาสะท้อนแสงในความมืด (ไม่ใช่การสะท้องแสงแฟลช) หรือพบเห็นพนักงานที่แต่งตัวแปลก ๆ ผิดฤดู ที่โอไดบะยังมีการเปิดบ้านผีสิงธีมโรงเรียนร้างด้วยครับ ว่ากันว่าเป็นโรงเรียนร้างจริง ๆ มาก่อนด้วย...
แถมบางทีก็ไม่ต้องไปถึงสวนสนุกครับ บริษัทรถไฟบางรายยังจัดขบวนรถไฟรอบพิเศษ ขบวนรถไฟผีสิง ให้คุณนั่งไปกับบรรยากาศชวนสยองและไม่มีที่ให้หนีด้วย แน่นอนว่าพวกรถทัวร์ก็ไม่ยอมน้อยหน้า มีจัดรถบัสผีสิงให้นั่งชมในสวนสนุกด้วยเช่นกัน และในยุคที่ป้องกันโรคระบาดกันมาก ก็ยังมีการปรับตัว ทำเป็นบ้านผีสิงแบบ Drive-in กันอีกด้วยครับ เสียดายต้องมีใบขับขี่ ไม่งั้นจะไปลองสักหน่อย
รายการเรื่องสยองในโทรทัศน์ ตอนพิเศษเฉพาะกิจสำหรับฤดูร้อน
ปัจจุบันในโทรทัศน์ญี่ปุ่นไม่มีรายการผีที่ออกอากาศเป็นประจำครับ ถ้ามีก็จะเป็นพวกยูทิวบ์ที่ทำกันเอง จริง ๆ แล้วเมื่อก่อนก็เคยมีครับ แต่ส่วนใหญ่จะเจ๊งไปเมื่อไปถ่ายติดวิญญาณของจริงเวลาไปถ่ายทำนอกสถานที่จนโดนคำสาป หรือนำภาพถ่ายติดวิญญาณที่ไม่ได้ทำพิธีสะกดใด ๆ มาเผยแพร่จนมีผู้ชมเจอผีหลอกในฝันกันถ้วนหน้า รายการในสมัยนั้นต้องเลิกจัดกันไปหมด รายการในปัจจุบันจริงนิยมจัดแบบนาน ๆ ทีครับ
ในรายการส่วนใหญ่ในปัจจุบันจะมีการเชิญคนดัง ๆ มานั่งชมภาพวิดีโอถ่ายติดวิญญาณ ขั้นด้วยรายงานการไปทดสอบความกล้าล่าท้าผีในสถานที่จริง (ภายใต้การดูแลคนคนที่มีสัมผัส) การนำผู้มีประสบการณ์ตรงมาเล่าเรื่องในรายการ หรือการนำภาพถ่ายติดวิญญาณมาหาว่าผีอยู่ตรงไหนกันครับ ผมก็ดูจนครบแล้ว ตอนไล่ดูรายการสมัยก่อนเคยเจอบางรูปถ่ายที่เห็นปุ๊บขนลุกปั๊บ คืนนั้นโดนผีอำ เลยเข้าใจว่าทำไมรายการสมัยนั้นถึงเลิกจัดเลย เพราะคนโทรไปร้องเรียนกันมากนั่นเอง
เกมทดสอบความกล้า
สำหรับโรงเรียนเวลาตั้งค่ายก็นิยมจัดเกมทดสอบความกล้าแบบปลอดภัยครับ คือจัดภายในโรงเรียน ให้นักเรียนเดินตามจุดต่าง ๆ ไปทำภารกิจแล้วกลับมารายงานตัว โดยมีพวกอาจารย์แต่งตัวเป็นผีแล้วมาหลอกนักเรียนที่เดินผ่านครับ ส่วนใหญ่จะปลอดภัยเพราะอยู่ในความดูแลของอาจารย์
...แต่ก็มีบางครั้งที่อาจารย์หลงไปอยู่ในมิติอื่น ไม่เจอนักเรียนเดินผ่านสักคน แถมยังโดนผีจริง ๆ หลอกเอาด้วย หึหึหึ
ส่วนการล่าท้าผีของเหล่ายูทิวเบอร์ก็เป็นอะไรที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง แต่ไหน ๆ เขาก็ไปมาให้แล้ว ก็ดูเป็นความบันเทิงกันได้ครับ
เรื่องสยองสั้นๆตามในเน็ตเกี่ยวกับ “เกมทดสอบความกล้า”
กิจกรรมเล่าเรื่องผี
การเล่าเรื่องผีในฤดูร้อนก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้กันไปแล้ว ในปัจจุบัน นักเล่าเรื่องผีชื่อดังมักจะจัดงานเล่าเรื่องผีให้ฟังกันตามที่ต่าง ๆ เช่นโรงละคร ไลฟ์เฮาส์ (ร้านแสดงดนตรีสด) ซึ่งบางงานที่จัดโดยมือใหม่อย่างนักเล่าจากยูทิวบ์ก็มีการให้ฟังสดผ่านยูทิวบ์ได้บางส่วนด้วยครับ แต่ถ้าเสียเงินไปงานจะได้อรรถรสมากกว่า ทั้งบรรยากาศ แสงสีเสียงสด ๆ พร้อมของที่ระลึกต่าง ๆ อีกด้วย
และยังมีกิจกรรมเล่าเรื่องผีผ่านการประชุมออนไลน์ ที่ผู้จัดมีลูกเล่นสร้างความหลอนอย่างสมจริงมาก จนหลายสำหนักข่าวเอามารีวิวให้ฟังเลยทีเดียว แน่นอนว่าต่างจากการฟังเฉย ๆ เพราะคุณสามารถพูดตอบโต้และมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้จริง มีคนคุยตอบกลับมาจริง ยิง่ทำให้ความหลอนสมจริงยิ่งขึ้นเมื่อจู่ ๆ ตัวผู้จัดเกิดหายไปอย่างลึกลับ... หึหึหึหึ พูดมากกว่านี้ไม่ได้ครับ เดี๋ยวจะเป็นการสปอยล์ไปหมดก่อน
กิจกรรมชมภาพยนตร์สยองขวัญมาราธอน
โรงภาพยนตร์หลายโรงก็เปิดแคมเปญพิเศษสำหรับหน้าร้อน ให้คุณไปชมภาพยนตร์สยองขวัญแบบต่อเนื่องจุใจ ใครไม่ไหวก็ออกไปทำใจครับ
ร้านเช่าวิดีโอหรือ DVD และ Blu-ray ก็มีแคมเปญพิเศษด้วยเช่นกัน เช่นส่วนลดสำหรับภาพยนตร์สยองขวัญรับหน้าร้อน แนะนำภาพยนตร์สยยองน่าดูประจำสัปดาห์ ทางเว็บชมภาพยนตร์ของญี่ปุ่น (คล้าย ๆ Netflix) ก็แคมเปญพิเศษเฉพาะช่วงฤดูร้อนเช่นกัน เรียกว่าหน้าร้อนทีไร มีเรื่องผีให้ดูกันมากมายเลยครับ
การเล่าเรื่อง 100 เรื่อง (百物語 / Hyaku Monogatari)
มีความเชื่อกันว่า หากเล่าเรื่องผีต่อเนื่องกันจนครบ 100 เรื่องรวดเดียว จะเกิดเรื่องประหลาดขึ้น พวกนักเล่าเรื่องผีหรือพวกชอบลองของ ไปจนถึงรายการโทรทัศน์สายมูเตลู ก็มีการจัดกิจกรรมหรือรายการโทรทัศน์เพื่อทดลองว่าจะเกิดอะไรขึ้นจริงหรือไม่ครับ โดยนิยมจัดกันในช่วงฤดูร้อนนี่แหล่ะ
ปีที่แล้วผมก็ได้นั่งฟังการไลฟ์สดยูทูปเล่าเรื่องผีต่อเนื่อง 100 เรื่องครับ จากนักอ่านเรื่องผี (怪談朗読 / Kaidan Rodoku การอ่านเรื่องผีให้ฟัง) บนยูทิวบ์ที่มาร่วมมือกันหลากหลายหน้า (แต่หลัง ๆ ติดธุระ หลับ หรือหมดแรงกันไป เหลือแค่ 4-5 คนครับ) กินเวลากว่า 15 ชั่วโมง แต่ก็ไม่เกิดเหตุการณ์ประหลาดอะไรนะครับ อาจจะเป็นเพราะไม่ได้นั่งรวมกัน ณ สถานที่ใดที่หนึ่งก็เลยไม่มีจุดให้วิญญาณไปรวมตัวกันก็เป็นได้... สำหรับปีนี้ผมก็รอดูว่าจะมีการจัดอีกหรือไม่ครับ
อนึ่ง เรื่องราวของการเล่าเรื่องผี 100 เรื่อง น่าจะมีจุดเริ่มต้นมาจากนิทานพื้นบ้านโบราณในชื่อ ผีเรื่องเล่า 100 เรื่อง (百物語の幽霊 / Hyaku Monogatari no Yurei) ครับ แต่เป็นเรื่องที่จบดี ไหน ๆ บทความนี้ก็ไม่ยาว งั้นเล่าแบบคร่าว ๆ ให้ฟังก็ได้ครับ
เรื่องสยองแถมพิเศษ ผีเรื่องเล่า 100 เรื่อง (百物語の幽霊 / Hyaku Monogatari no Yurei)
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ได้มีการจัดงานศพขึ้น
เหล่าบรรดาชาวบ้านที่มารวมตัวกันเพื่อไว้ทุกข์ในยามกลางวันนั้น พอตกกลางคืนกลับเหลือน้อยนิด มีเพียงคนหนุ่มสาว 78 คนเท่านั้น
“ไหน ๆ ก็ถ่อสังขารมารวมตัวกันแล้ว ไปลองยืมใช้ศาลาวัด จัดเรื่องเล่า 100 เรื่องกันดูเสียดีมั้ย?”
พอพูดเช่นนี้มาคนนึง ก็มีคนค้านมาว่า
“ไม่ดีกระมั้ง จักมาเล่าเรื่องเล่า 100 เรื่องหลังไว้ทุกข์แบบนี้ เขาว่า จะเจอผีของจริงเข้าเอานะ ข้าว่าอย่าดีกว่า”
เรื่องเล่า 100 เรื่องที่ว่านี้ คือการไปรวมตัวกันกลางดึก จุดเทียน 100 เล่ม แล้วเล่าเรื่องผีกันนั่นเอง
ทุกครั้งที่เล่าจบหนึ่งเรื่อง ก็จะดับเทียนหนึ่งเล่ม ทำวนไปเรื่อย ๆ ว่ากันว่า พอครบจนเทียนเล่มสุดท้ายถูกดับ ผีจริง ๆ ก็จะปรากฏตัวให้เห็น แต่พวกคนหนุ่มคนสาวนั้นก็ไม่เคยลองทำตามคำบอกเล่ากันเลย
“เฮอะ ขี้ขลาดตาขาวกันเสียจริง จะรู้ว่าผีจะโผล่ขึ้นมาจริง ๆ หรือไม่ ถ้าไม่ลองก็ไม่มีทางรู้ดอก”
“เห็นด้วยเห็นด้วย”
“จะว่าไป มันก็จริงนะ”
“งั้น ลองเล่ากันเลยดีมั้ยล่ะ”
และแล้ว บรรดาคนหนุ่มคนสาวก็ไปเริ่มเล่าเรื่องเล่า 100 เรื่องกันที่ศาลาวัดกันจนได้
“นี่เป็นเรื่องที่ฟังมาจากปู่อีกที...”
“เมื่อวันที่แม่นางโอคาโยะที่อยู่หมู่บ้านข้าง ๆ เสียไปนะ...”
ทุกคนต่างก็เล่าเรื่องผีของตัวเองแล้วดับเทียนไปทีละเล่มทีละเล่ม จนเข้าสู่กลางดึกและเหลือแสงจากเทียนเพียงเล่มเดียว
จากทีแรกที่เริ่มต้นด้วยความอยากลองเล่นพิเรนทร์ เมื่อเวลาผ่านไป เหล่าบรรดาคนหนุ่มสาวก็เริ่มหวาดกลัวกันขึ้นเรื่อย ๆ
“ฟังนะ ครั้นพอเทียนเล่มสุดท้ายนี้ดับลง ผีจริง ๆ ก็อาจจโผล่มาให้เห็นก็เป็นได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นผีแบบใดโผล่ออกมา มาตกลงกันว่าจะไม่วิ่งหนีกันไปดีมั้ย”
“ก็ดีนะ จะเป็นผีแบบไหนโผล่ออกมา ข้าก็จะขอดูด้วยสองตาให้ชัด ๆ ไปเลย”
แม้ว่าเหล่าคนหนุ่มสาวจะออกปากตกลงกันเช่นนั้น แต่พอเรื่องเล่าสุดท้ายในเรื่องเล่า 100 เรื่องจบลง ไฟของเทียนเล่มสุดท้ายดับลง ศาลาวัดก็มืดสนิท คนหนึ่งวิ่งหนี อีกคนก็วิ่งตาม จนแล้วจนรอดก็เหลือแค่คนเพียงคนเดียว
“เฮอะ พวกดีแต่ปาก เอ้า แล้วก็รีบ ๆ ปรากฏตัวออกมาเสียทีสิ ผีเผออะไรเนี่ย”
คนหนุ่มคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็รวบรวมความกล้า นั่งคอยท่าอยู่ในศาลาอันมืดมิด
ฟิ่ว ตึกตึกตึกตึก
ผีในชุดกิโมโนสีขาวก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
“ชะ.. ช่างแสนคับแค้นใจยิ่งนัก”
“เฮ้ยยยยย!”
คนหนุ่มก็เกือบจะวิ่งหนีไปแบบไม่ทันคิดอะไร แต่พอมองดูดี ๆ ก็เป็นผีสาวรูปงามน่าหลงใหลสิ้นดี
“โอ้ อะไรกันนี่ เจ้านี่ช่างรูปงามยิ่งนัก”
แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผี แต่พอเป็นผีที่เป็นสาวรูปงาม ก็ไม่มีความกลัวใด ๆ เข้าเสีย
คนหนุ่มจึงกลับมานั่งใหม่ แล้วเอ่ยปากสอบถามผีไปว่า
“เออนี่ เมื่อตะกี้เจ้ากล่าวว่า ช่างแสนคับแค้นใจยิ่งนัก เจ้าคับแค้นใจเรื่องอันใดกันฤๅ? บอกแค่ว่าน่าคับแค้นใจ ข้าไม่ทราบเรื่องราว
นี่คงเป็นบุณพาวาสนาส่งสักอย่าง ลองเล่าให้ข้าฟังสักหน่อยจะได้ไหม?”
กระนั้น ผีตนนั้นก็ตอบด้วยอาการเศร้าสร้อยว่า
“ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณที่ไถ่ถามนะเจ้าคะ
ตัวอิชั้นเองเป็นหญิงชาวบ้านจากหมู่บ้านหลังภูเขาที่ถูกจ้างมาให้มาอยู่ที่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านของหมู่บ้านนี้ แต่กลับป่วยด้วยโรคร้ายตายไปเสีย
แต่หัวหน้าหมู่บ้านกลับหวงเงินทอง ไม่ยอมจัดงานไว้ทุกข์ให้อิชั้นเลย อิชั้นจึงยังมีห่วง ไม่อาจไปสู่ภพภูมิอื่นได้เจ้าค่ะ”
“อย่างนั้นฤๅ เป็นเช่นนั้นก็น่าคับแค้นใจเสียยิ่งกระไร”
“คืนนี้ ทุกท่านได้มาจัดเรื่องเล่า 100 เรื่องให้ ทำให้อิชั้นสามารถมาปรากฏตัวที่ศาลานี้ได้
ช่วยกรุณา ไปกราบขอให้ท่านพระคุณเจ้า สวดมนต์ให้อิชั้นสักหน่อยจะได้ไหม
หากได้รับการสวดส่ง วิญญาณอิชั้นคงสงบ ไปสู่ภพภูมิอื่นได้เสียที”
วิญญาณสาวก็พนมมือไหว้วานคนหนุ่ม
“ได้สิ ข้าจะรับเป็นธุระให้”
เมื่อคนหนุ่มพูดจบ วิญญาณสาวก็หายวับไปในบัดดล
เช้าวันถัดมา คนหนุ่มก็ได้ไปเล่าเรื่องราวให้พระคุณเจ้าฟัง และกราบอาราธนาให้สวดพระอภิธรรมแก่วิญญาณสาวตนนั้น
และหลังจากนั้นมา คนหนุ่มก็ได้พบแต่โชคลาภที่ดี ได้เป็นเศรษฐีไปในภายหลังในที่สุด
จบบริบูรณ์
อ่านบทความอื่นได้ที่นี่>>>เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ
Comments