เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ ตอนที่ 11: เรื่องเล่าของโอคิคุแห่งคฤหาสน์จาน ซารายาชิกิ ภาคจบ

เรื่องราวของโอคิคุก็ยังคงดำเนินต่อไปแม้จะได้รับการกลั่นแกล้งจากแทบทุกคนรอบข้าง ยกก็แต่บุรูษผู้ที่กุมหัวใจของเธอไว้ นายท่านชุเซ็น แต่ความเผลอเรอเอาแต่คิดเรื่องนายท่านของเธอจะนำมาแต่ความโชคร้ายเท่านั้น

บทความก่อนๆ

ใครที่พลาดตอนแรกไป คลิกอ่านจากลิงค์ข้างบนได้นะครับ

แบบบันโจ: เรื่องราวของความริษยา ความโหดเหี้ยม และการล้างแค้น (ต่อจากตอนที่แล้ว)

หลังร้องไห้ในความมืดเสร็จ โอคิคุก็กลับไปล้างจานสมบัติหนานจิงทีละใบ แต่ถึงกระนั้น ภาพเหตการณ์ในคืนที่นายท่านชุเซ็นโอบกอดเธอก็ผุดขึ้นมาในหัว ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย แมวตัวขนาดใหญ่ก็แอบเข้ามาให้ห้อง กระโดดขึ้นบนจานเพื่อจะทานเศษปลาที่เหลือ โอคิคุเกิดตื่นตระหนก รีบจะไล่แมวจนเผลอปล่อยจานที่ถืออยู่หล่นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เพล้ง

ใบหน้าของโอคิคุซีดเซียวลงในพริบตาด้วยความกลัว ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังถูกเห็นขณะเกิดเรื่องโดยบุคคลที่เธอไม่อยากให้เห็นมากที่สุดอีกเสียด้วย

"คิคุ… เอ็งทำอะไรลงไป… อีผู้หญิงหน้าโง่!"

ตุบ

"อ๊าาา"

ชุเซ็นทุบตีโอคิคุไปพลางพูดไปพลาง

"นายท่านชุเซ็น กรุณาด้วยเจ้าค่ะ โปรดให้อภัยข้าด้วย!"

นายหญิงผู้ซึ่งมาด้วยกันกับนายท่านจ้องมองโอคอคุด้วยสายตาที่เย็นชาและกล่าวขึ้นว่า

"ทำเรื่องใหญ่เอาเสียจนได้นะ ข้ามิคิดว่าการเอาโทษปลิดชีวิตนังผู้หญิงคนนี้จะพอเพียงแต่ใด ท่านอาจจำเป็นต้องกรีดเลือดคว้านเนื้อตนเองไถ่โทษ มิเช่นนั้นอาจจะถูกตัดสัมพันธ์กับ-"

"จะเป็นอย่างใดตอนนี้ข้าไม่สน! ยามนี้... ข้าคงทนดูหน้าอีผู้หญิงคนนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ข้าอุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีกตั้งกี่ครั้ง ยังมีหน้ากล้าผิดคำสาบานอีก เอ็งกล้าดีอย่างไร!"

ตุบ ตับ ผัวะ

ชุเซ็นยังคงทุบตีโอคิคุต่อไป

"ได้โปรดเถิด... อภัยให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ.. ยกโทษให้ข้า... ข้าไม่มีอะไรจะแก้ตัวแล้ว..."

โอคิคุพยายามสุดความสามารถที่จะพูดระหว่างที่ถูกซ้อมโดยชุเซ็น

"นังมารเอ๊ย!" ชุเซ็นชักดาบออก กวัดแกว่งไปทางหน้าโอคิคุ ทำเอาโอคิคุร่นถอยและพยายามจะเอามือป้องกันใบหน้า ดาบจึงตวัดไปโดนข้อมือขวาและตัดนิ้วกลางขาดกระเด็น

ฉับ

"อ๊าาาาาาาาาาาาา!"

"ออกไปซะ! อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าเอ็งอีก!"

"อะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อ๊าฮะฮะฮะฮะฮะฮ่า"

เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็ว โอคิคุรู้สึกทั้งเศร้า เหงา เจ็บปวด และกลัวในคราเดียวกัน สติเธอเริ่มเลอะเลือนไม่สมประกอบ

หลังจากชุเซ็นออกไปแล้ว โอคิคุไม่ได้ทำแผลที่มือแต่อย่างใด กลับรวบรวมเศษจานอยู่เพียงลำพัง ไม่มีนางบริวารหรือข้ารับใช้คนใดหยิบยืนมือมาช่วย ทั้งยามเกิดเรื่องและในภายหลัง

"สาแก่ใจยิ่งนักแล เป็นเยี่ยงนี้ก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นนั่นแหล่ะ"

โอคิคุเริ่มนับจานที่เหลือด้วยมือที่เพิ่งเสียนิ้วกลางไป สุดท้ายค่ำคืนก็ผ่านพ้นจนรุ่งสาง

"หนึ่งใบ… สองใบ… สามใบ… สี่ใบ… ห้าใบ…"

"น่าสงสารเสียยิ่งกระไร คงเสียสติไปแล้วสิเนี่ย"

แต่โอคิคุก็ยังคงนับจานต่อไป ชโลมจานเป็นสีแดงด้วยเลือดจากมือของเธอ

"หกใบs… เจ็ดใบ… ฮือ แปดใบ… เก้าใบ… ฮืออออ นายท่าน… ขาดไปหนึ่งใบเจ้าคะ… ฮืออออ ท่านชุเซ็น!"

"ข้ามิอยากเป็นเยี่ยงนั้นเลย ตอนโออุเมะซังก็คนนึงแล้ว นี่โอคิคุยังต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้อีก ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว!"

ก็เป็นเช่นนี้แล ยามวิกาล หญิงรับใช้นางหนึ่งก็เก็ยสัมภาระหอบของหนีออกจากคฤหาสน์ จากนั้นไปสักพัก โอคิคุก็หายตัวไปจากห้องเก็บจานโดยไม่มีใครทราบว่าเมื่อไหร่

ตูม

เสียงกระทบผิวน้ำดังมาจากบ่อน้ำ

"นั่นเสียงอะไร?"

ชุเซ็นตื่นขึ้นและเดินไปยังบ่อน้ำ พอไปถึงก็มีลูกไฟวิญญาณสีขาวสีดปรากฏออกมา

"ไอ้… ปีศาจ…"

ชุเซ็นรีบไปหยิบดาบแล้วมุ่งหน้าไปที่บ่อน้ำอีกครั้ง แต่ดวงวิญญาณนั้นก็หายตัวไป

"นี่ข้าตาฝาดไปงั้นหรอกฤๅ… แม่หญิง! เจ้าอยู่หนใด?"

"ข้าอยู่ตรงนี้เจ้าค่ะ"

"ช่วยไปดูสภาพคิคุให้ข้าหน่อยได้หรือไม่?"

นายหญิงสั่งให้ข้าบริวารทั้งหลายหาตัวโอคิคุ แต่ไม่ว่าจะหาที่ใด โอคิคุก็หาได้ปรากฏตัวไม่

"พวกอิชั้นหากันหมดทุกซอกทุกหลืบในคฤหาสน์นี้แล้ว ก็ยังไม่พบตัวเลยเจ้าค่ะ"

ได้ฟังดังว่า ชุเซ็นก็คิดไปว่าโอคิคุหนีออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง

แต่เรื่องราวก็ยังไม่ได้จบแค่นั้น

ทุกค่ำคืนหลังจากโอคิคุหายตัวไป จะมีเสียงผู้หญิงที่ดังผิดธรรมชาติออกมาจากทางบ่อน้ำ

"หนึ่งใบ… สองใบ… สามใบ… สี่ใบ…"

"อ้า! ปีศาจช! ข้าได้ยินเสียงปีศาจมาจากทางบ่อน้ำ! ใครก็ได้ช่วยด้วย!"

"นายท่าน! เกิดอะไรขึ้นฤๅ?"

"ที่บ่อน้ำ! ไปดูที่บ่อน้ำเสียสิ! มีใครก็ไม่รู้อยู่ที่นั่น"

"…ห้าใบ…"

"อ้าาาา!"

"…หกใบ…เจ็ดใบ…แปดใบ…เก้าใบ"

"อ้าาาาาาาก!"

"นายท่าน มิได้มีผู้ใดนะเจ้าคะ!"

"เป็นไปไม่ได้! เจ้ามิเห็นนั่นหรือ... นั่น.... นั่น คิคุ? คิคุนี่หว่า!"

พอชุเซ็นมองไปที่บ่อน้ำอีกครั้ง โอคิคุก็ปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าขาวซีด มีเลือดไหลหยดจากปาก มือขวาเป็นสีแดงด้วยเลือด ยิ่งไปกว่านั้น สายตาที่จ้องมองชุเซ็นเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

"ขาดไปหนึ่งใบเจ้าค่ะ… นายท่าน… นาาายท่าาาาน… นาาาายท่าาาน!"

"อ๊าก! อีหญิงมาร! นังปีศาจ!"

"เป็นอะไรไปกันเจ้าคะ!" แม่หญิงเอ่ยปากถาม

ชุเซ็นชักดาบออกจากฝัก "อีนังผู้หญิงปีศาจ!"

หวืด

"อันตรายนะเจ้าคะ"

หวืด

"นายท่าน สงบสติลงก่อนเถอะเจ้าค่ะ"

หวืด

"อ๊าก อีหนังสารเลว"

"อัน..ตราย..นะ...เจ้า...คะ"

หวืด

"นาย…ท่าน…ท่าน...ชุเซ็น…"

"อย่าเข้ามานะ!"

ชุเซ็นเริ่มใส่แรงในการฟัน กะจะสังหารวิญาณโอคิคุ

แต่ที่อยู่ตรงนั้นกลับไม่ใช่โอคิคุ แต่เป็นแม่หญิงนั่นเอง

"อ๊าาาาาาาาา!"

"มะ แม่หญิง แม่หญิง!"

"นาย...ท่าน…เอื๊อก… ข้าขอจองล้างท่าน…"

นายหญิงล้มฟุบลงในอ้อมแขนของชุเซ็น สายตาอันเคียดแค้นจ้องเขม็งที่เขาแม้ในวินาทีสิ้นใจ ชุเซ็นรีบดึงดาบออกจากร่างของแม่หญิงและเริ่มฟาดฟันอย่างบ้าคลั่ง ข้าบริวารรับใช้เริ่มเก็บข้าวของและหนีออกจากคฤหาสน์ไปทีละคน เว้นแต่เพียงนางรับใช้คนหนึ่ง โออิเนได้เดินทางไปยังชุเซ็นเพื่อเผยความรู้สึก

"ท่านชุเซ็น โอคิคุมิได้อยู่บนโลกนี้แล้ว นายหญิงท่านก็เพิ่งจะจากไป อิเนะผู้นี้ขออาสาดูแลหัวใจของนายท่านเจ้าค่ะ"

โออิเนะค่อยๆเดินเข้าไปหาชุเซ็นจนเริ่มเห็นหน้ากันทั้งคู่

"อาา นายท่าน นายท่าน! ข้ารักท่านเจ้าค่ะ! ท่านชุเซ็น!"

แต่พอชุเซ็นลองมองดูที่มือขวาของนาง ชุเซ็นเห็นเป็นมือเปื้อนเลือดที่ไม่มีนิ้วกลาง พอหันกลับขึ้นมามองหน้า ก็กลายเป็นหน้าโอคิคุมีเลือดไหลย้อยจากริมฝีปาก

"อ๊าา! พอที! หยุดสักที! พอได้แล้ว!"

"นายท่าน… ข้าาา… รัก… ท่าาาน... เจ้า... ค่ะ…ท่าาานชุเซ็น…"

"พอที! อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ!"

"นาาายท่าาน… หนึ่งใบ… ขาดไปหนึ่งใบเจ้าค่ะ! ท่านชุเซ็น…"

"เอ็ง! คิคุ! นังปีศาจ! ถอยไปซะ!"

ฉับ

"อ๊าาาาาาา! นายท่าน! ข้าขอจองล้างท่าน!"

"เหยย! อ๊าาาาา! อืออออ…โอคิคุ… ยกโทษให้ข้าเถอะ! อภัยให้ข้าด้วย… ข้าผิดเอง… ฮะฮะฮะ! อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! หึหึหึเหอะหะห่ะ!"

ชุเซ็นสารภาพผิดแล้วก็หัวเราะอย่างเสียสติ ทำแล้วจะได้ผลหรือไม่ได้ผล ไม่อาจจะทราบได้ แต่ทว่า นายสภา ซากาอิ ทาดาคุนิ ได้ผ่านเข้ามายังคฤหาสน์อาโอยามะพอดี นายสภาได้แวะเข้าดูคฤหาสน์ และเห็นภาพอันน่าหดหู่ จึงกล่าวว่า

"แต่เดิม ก็ควรจักนำตัวชายผู้นี้ส่งศาลพิพากษาในฐานะอาชญากร แต่กระนั้นก็ยังเบาไป ให้เขาใช้ชีวิตอย่างทนทรมานกับความผิดที่ตนก่อคงจะสาสมกว่าจะปลิดชีวิตเขาทิ้งเสีย"

กล่าวเช่นนี้จบ ซากาอิก็เดินไปดูที่บ่อน้ำ และก็พบโอคิคุมองกลับมาที่เขาและผงกหน้าอย่างเงียบกริบ

บทส่งท้าย

ฮาตาโมโตะ ผู้ทำงานรับใช้นายสภาซากาอิ ได้นำตัว อาโอยามะ "ฮาริมะโนะคามิ" ชุเซ็น ออกจากราชการการมติของคณะกรรมการกรมวัง และส่งมอบตัวให้ญาติไปดูและกักบริเวณ ตระกูลอาโอยามะก็ถูกตัดขาดสายสัมพันธ์ทุกอย่างมีเคยมีมาช้านานเสียสิ้น สุดท้าย นายสภาซากาอิได้เรียกตัวพระคุณเจ้า เรียวโยะ โจนิน มาหาและกล่าวถาม

"ข้ามีเรื่องจะไหว้วานท่าน สหายเก่า"

"จักไหว้วานเรื่องกระไรหรือ"

"ช่วยไปที่คฤหาสน์อาโอยามะให้ข้าหน่อยได้หรือไม่? พอถึงที่นั้นแล้วไซร้ อะไรที่ต้องจัดการ… หากเป็นท่าน ก็คงจะรู้ได้ด้วยตนเองว่าควรทำอะไร และอะไรที่ข้าประสงค์อยากให้ท่านทำ"

เรียวโยะจึงรุดหน้าไปยังคฤหาสน์อาโอยามะโดยพลัน ที่นั่น ท่านเจ้าคุณพบร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวสองร่าง สวนที่เต็มไปด้วยดักแด้ใบไม้แห้ง และเสียงอันแสนโศกเศร้าร่ำไห้มากจากบ่อน้ำ

"อาตมา...หาคำจะกล่าวได้ไม่..."

พระคุณเจ้าเรียวโยะ โจนิน จัดร่างทั้งสองตามธรรมเนียม และเริ่มสวดอภิธรรมให้ดวงวิญญาณทั้งสองหาความสงบได้ พอทำเช่นั้น โอคิคุก็ปรากฏตัวออกจากบ่อน้ำและเริ่มนับจานด้วยเสียงเศร้าโศกน่าสงด

"ฮืออออ~ หนึ่งใบ… สองใบ… สามใบ… สี่ใบ…"

แม้จะเลือดไหลหยดจากริมฝีปาก แต่โอคิคุก็ยังนับต่อไปด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองและทรมาน พอนับได้ถึง"เก้าใบ" ก็บอกว่าขาดไปหนึ่งใบและร้องห่มร้องไห้ และกลับไปเริ่มนับใหม่ตั้งแต่แรก สังเกตอยู่ได้สักพัก พระคุณเจ้าฌรียวโยะ โจนินก็ไปรวบรวมเศษจานใบที่สิบ นำไปยื่นที่ปากบ่อและสวดมนต์

"โยมโอคิคุ ใบที่สิบนั้นคือสิ่งนี้ มันอยู่ที่นี่แล้ว ขอให้โยมได้พบความสงบสุขเถิด"

พอทำเช่นนั้น โอคิคุก็ยิ้มด้วยสีหน้าแจ่มใสและกล่าว

"อา… ข้ายินดียิ่งนัก!"

และแล้ว ร่างวิญญาณของเธอก็หายไป แล้วจู่ๆก็มีกลิ่นสาบแมลงทั่วทั้งสวน ดักแด้จำนวนนับไม่ถ้วนก็กลายเป็นผีเสื้อสีดำออกโบยบินขึ้นพร้อมกัน

และเรื่องราวของดวงวิญญาณโอคิคุก็จบลงเพียงเท่านี้

ส่วนพระคุณเจ้าเรียวโยะ โจนิน ก็สร้างศาลเจ้าขึ้นด้วยตนเองเพื่อเป็นการนำความสงบมาสู่หญิงบริวารคนอื่นๆที่ถูกสังหาร พระคุณเจ้ากล่าวไว้ว่า จักรอดวงวิญญาณเหล่านั้น…

จบบริบูรณ์