เรื่องราวลี้ลับและสยองขวัญ ตอนที่ 52: เรื่องสยองขึ้นชื่อ บันได 13 ขั้น

ที่ญี่ปุ่นมีคนในวงการบันเทิงหลายคนหันมาเอาดีในฐานะ "นักเล่าเรื่องผี" (怪談語り) กันครับ ในครั้งนี้จึงขอหยิบยกเรื่องสยองขึ้นชื่อจากนักเล่าเรื่องผีที่ศึกษาเรื่องฮวงจุ้ยและการดูลายมือมาฝากกันครับ

เรื่อง บันได 13 ขั้น

เรื่องนี้เป็นความรู้ที่สามารถนำไปใช้จริงได้ จึงอยากนำมาเล่าให้ทุกคนจำไปใช้กันครับ

เรื่องนี้ย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปีก่อนโน้นแล้วครับ เป็นตอนที่ผมเพิ่งเข้ามาอยู่ที่โตเกียวได้ไม่นาน
ตอนนั้นก็มีโทรศัพท์มาจากตลกรุ่นน้องคนหนึ่งครับ

“ฮัลโหล มีอะไรเหรอ”
“อ้อ ชิมาดะซัง ผมกำลังคิดว่าจะย้ายหออ่ะครับ”
“อ้อ งั้นเหรอ”

แต่ก็เริ่มแปลกใจ เพราะรุ่นน้องคนนี้ไม่มีตังเลย พูดแต่ว่า จน จน จะย้ายหองั้นเหรอ...

“เออ แล้วจะย้ายไปแถวไหนล่ะ” ผมถามรุ่นน้องไป
“อ้อ แถวชิโมคิตะซาว่าครับ” รุ่นน้องตอบ
ชิโมคิตะซาว่า เป็นหนึ่งในย่านที่คนหนุ่มสาวอยากไปอยู่อาศัยกันมากที่สุดอันดับต้น ๆ ในกรุงโตเกียว ค่าเช่าก็ยิ่งแพงหูฉี่เลย เอ้าเฮ้ยยยย ทำไมย้ายไปที่นั่นได้ล่ะ

“ย้ายไปที่ดีนี่ ไปทำอีท่าไหนล่ะ” ผมลองถาม
“ชิมาดะซัง ผมไปเจอที่พักโคตรดีเข้าแหล่ะ” รุ่นน้องตอบ
“ที่แบบไหนละนั่น”
“จริง ๆ ก็ห่างจากสถานีไปไกลหน่อย แต่ก็เป็นอพาร์ตเมนต์สองชั้นธรรมดา ๆ เนี่ยแหล่ะครับ มีบันไดอยู่ข้างนอก เดินขึ้นไปห้องแรกเลยครับ ห้อง 201 ห้องนี้เลยครับ”
“อืม แล้วมันดียังไงล่ะ”
“ก็เฉพาะห้อง 201 ห้องเดียวเท่านั้นเนี่ยแหล่ะครับที่ค่าเช่าถูกโคตร ๆ เลย ห้องที่ติดกันข้าง ๆ นี่ค่าเช่าประมาณ 8 หมื่นเยน แต่ห้องนี้ ราคาแบบขำ ๆ เลยครับ ไม่ใช่แค่ครึ่งราคาด้วย ถูกแสนถูกโคตะระถูกเลยครับ
ชิมาดะซัง ผมเจอที่โคตรจะดีแบบนี้ คุ้มสุด ๆ เลย ก็เลยว่าจะย้ายไปอยู่ที่นี่เลยครับ”

แต่แค่ฟังก็รู้ว่ามีอะไรไม่ปกติแล้วแหล่ะครับที่ห้องนี้ห้องเดียวราคาถูกสุด ๆ
แต่ก็เคยได้ยินมาว่า ทางนายหน้าอสังหาริมทรัพย์มีธรรมเนียมปฏิบัติกันว่าหากมีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลในห้อง ต้องแจ้งให้ผู้เช่าทราบ เลยบอกไปว่า

“พี่ว่าไม่ดีแล้วล่ะ ไปลองถามก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนให้”

ผมก็เลยพารุ่นน้องไปที่นายหน้าอสังหาริมทรัพย์ที่รับผิดชอบอาคารนี้ด้วยกัน

“ห้อง 201 นี่ ราคาถูกอย่างโจ่งแจ้งเลย ห้องนี้อันตรายใช่มั้ยครับ” ผมลองถามไปตรง ๆ ทางนายหน้าก็ตอบว่า
“ใช่ครับ” ตอบใช่แบบชัดเจนเฉยเลย
“เอ้า นี่มันยังไงกันครับเนี่ย อันตรายยังไงครับ”
“ก็จริง ๆ แล้ว ห้อง 201 เนี่ย ในเวลา 1 ปีที่ผ่านมานี้ มีการเปลี่ยนมือผู้เช่าเข้ามาอยู่ถึง 4 รายแล้วครับ แต่ไม่มีใครอยู่ถึง 2 สัปดาห์เลยสักรายครับ”
“ที่ว่าไม่มีใครอยู่ถึง 2 สัปดาห์นี่ คือยังไงครับ”
“ก็ 3 ใน 4 รายนี่ ก่อนจะครบ 2 สัปดาห์ก็เก็บข้าวของราวกับจะหนีเจ้าหนี้ไปก่อนครับ”
“ครับ”
“ส่วนอีก 1 รายที่เหลือก็ หลังอยู่เกิน 2 สัปดาห์ ก็พบว่าเป็นศพในห้องครับ”
“อ้าว”
“แถมสาเหตุการตายก็แปลกครับ สภาพก็ดี แต่เสียชีวิตจากการขาดอากาศหายใจ ถูกพบในสภาพหมดลมอย่างนั้นแหล่ะครับ
ก็เพราะแบบนี้แหล่ะ เลยเสนอห้องในราคาถูกลงครับ ถ้าพอใจก็เชิญเข้ามาอยู่ได้เลยครับ”

ถ้าพอใจก็มาได้เลย... ต่อให้โดนชวนแบบนี้ ก็คงไม่มีใคร-

“อ้อ ผมไม่ว่าอะไรครับ ผมไม่มีสัมผัสด้านนี้อยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมย้ายมาอยู่เลยก็แล้วกัน”

แล้วรุ่นน้องก็เข้าอยู่อาศัยแบบดื้อ ๆ เลย ย้ายบ้านเสร็จ วันถัดมา ก็มีโทรศัพท์มาจากรุ่นน้องอีก

“ฮัลโหล เป็นไง ปลอดภัยดีมั้ย” ผมถาม
“ชิมาดะซัง ผมว่า ห้องนี้มันไม่ชอบมาพากลตามคาดแหล่ะครับ”
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ”
“ก็เมื่อวานครับ กำลังเหนื่อย ๆ จากการย้ายของ เลยรีบเข้านอนเร็ว แล้วก็ตื่นขึ้นกลางดึกครับ พอดูนาฬิกาก็เป็นเวลา 2.22 น. ก็เลยรู้สึกแปลก ๆ แล้วครับ แล้วก็ที่ชั้นหนึ่งตรงแถวถนนหน้าหอ ก็มีเสียงวี้ดว้ายเหมือนเด็กหลาย ๆ คนกำลังเล่นสนุกกันครับ กลางดึกแบบนี้มันก็แปลก ๆ แล้วใช่มั้ยครับ
กำลังคิดว่าอะไรหว่า เลยว่าจะไปดู พอเปิดหน้าต่างกำลังจะมอง เสียงก็เงียบกริบทันที
อ้าว ติดไปเองเหรอ แต่พอปิดหน้าต่าง ก็ได้ยินเสียงวี้ดว้ายดังขึ้นอีก
พอคิดว่า อะไรฟระ จบปุ๊บ ก็ได้ยินเสียงดัง กึง ครับ ตกลงอะไรก็ไม่รู้ครับ”
“เฮ้ยยยยย ไม่ดีแล้วไอน้อง มันต้องมีอะไรแน่ ๆ”
“แต่ก็ยังไม่มีอะไรอะครับ แค่ทน ๆ ไปก็ไม่มีปัญหาครับ”
“เฮ้ย ไม่ดีม้าง เผลอ ๆ นายหน้าอาจจะเล่าไม่ครบ ไปลองถามดูอีกทีดีกว่า”

วันถัดมาก็เลยไปถามกันอีกครั้ง

“ห้องนี้อันตรายใช่มั้ย มันต้องมีอะไรแน่ ๆ” ผมถาม

ทางนายหน้าก็บอกขึ้นมาว่า (ตรงนี้อยากให้ทุกท่านฟังไว้เป็นความรู้ครับ) ปกติบันไดหน้าอพาร์ตเมนต์เนี่ย ไม่รู้ว่าเป็นระเบียบของทางสภาสถาปนิกหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่บันไดหลายที่จะมี 14 ขั้น ผมได้ฟังเลยลองไปสำรวจดู ก็พบว่าส่วนใหญ่มี 14 ขั้นจริง ๆ ด้วย
แต่ก็มีกรณีหายากที่อาคารดันมีบันได 13 ขั้นครับ และห้อง 201 ที่เป็นห้องแรกหลังเดินขึ้นบันได ก็เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่นายหน้าอสังหาริมทรัพย์ว่าเป็นห้องเจ้าปัญหาครับ

“จริง ๆ แล้ว อพาร์ตเมนต์ในชิโมคิตะซาว่าที่คุณลูกค้าพักอยู่ ก็มีบันได 13 ขั้นครับ"

ผมก็แบบ เฮ่ย พอกลับไปก็เลยลองเช็คดู ก็มี 13 ขั้นจริง ๆ ด้วย
ผมก็คิดว่า เอาแล้วสิ แต่ไอน้องเจ้ากรรมก็ดันบอกว่า

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ติดใจอะไรเรื่องนี้” แล้วก็อยู่ต่อ

วันถัดมาก็มีโทรศัพท์มาอีกจากรุ่นน้อง

“ฮัลโหล เป็นอะไรเหรอ”
“อ่า ชิมาดะซัง ผมเก็ตแล้วแหล่ะ ที่นี่อันตรายแน่ ๆ ครับ”

เรื่องคือ เมื่อคืนก็ตื่นขึ้นมากลางดึกอีก ดูนาฬิกาก็เวลา 2.22 น. รู้สึกแปลก ๆ เช่นเดิม แล้วก็มีเสียงวี้ดว้ายของเด็ก ๆ อีก แต่พอเสียงเด็ก ๆ จบ เมื่อวานมีเสียง กึง กีง

“ผมเลยเก็ตเลยครับ คือ มันจะขึ้นบันไดมาวันละขั้นทุก ๆ วันครับ ที่บอกว่าไม่มีใครอยู่ถึง 2 สัปดาห์ ก็เพราะบันไดมีแค่ 13 ขั้นอ่ะครับ ถ้าอยู่ครบ มันก็ขึ้นบันไดจนสุดแล้วเข้ามาในห้องอ่ะครับ ทุกคนถึงหนีออกไปก่อนครบ ผมเก็ตเลยครับ”
“เอ้า ท่าไม่ดีแล้วนะเว่ย อันตรายแล้ว อย่าอยู่ดีกว่ามั้ย”
“แต่พอลองคิดดูดี ๆ ลองทนอยู่ไปให้ครบ 2 สัปดาห์ดีกว่าครับ เผื่อเอาไปใช้เป็นมุกอะไรได้ ผมอยู่ต่อดีกว่าครับ”

แล้วรุ่นน้องก็อยู่ต่อไปอีก

ตรงนี้เป็นส่วนที่รุ่นน้องมาเล่าให้ฟังครับ

วันที่ 3 เสียงเด็กวี้ดว้าย เสียง กึง กึง กึง
วันที่ 4 กึง กึง กึง กึง
อย่างที่คิด ค่อย ๆ ขึ้นมาทีละขั้นทุกวัน
จะไหวมั้ยเนี่ย

ก็มีเรื่องมาเรื่อย ๆ ครับ จนจะครบ 2 สัปดาห์ ก็มีโทรศัพท์มาจากรุ่นน้องอีก

“ฮัลโหล เป็นไง ไหวมั้ย” ผมถาม แต่สภาพรุ่นน้องฟังดูไม่สู้ดีนัก
“ชิมาดะซัง ผมว่าไม่ไหวแล้วอ่ะครับ ห้องนี้อันตรายแน่ ๆ ผมจะย้ายออกแล้ว ไม่งั้นผมตายแน่”
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ” ผมถาม
“เมื่อวานมันไม่เหมือนวันอื่น ๆ อ่ะครับ เฉพาะเมื่อวาน ผมว่าผมตายแน่”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นฟระ”
“ทุกที หลังเสียงเด็กวี้ดว้ายกัน ก็มีเสียงเดินขึ้นบันได กึง กึง ใช่มั้ยครับ แต่เมื่อวานมันไม่ใช่อ่ะครับ”
“แล้วมันเป็นยังไงล่ะ” ผมถาม
“เมื่อวานไม่มีเสียงเด็ก ๆ ครับ พอถึงเวลาประจำ ไม่มีเสียงเด็ก แต่เป็นเสียงเหมือนผู้ใหญ่ตัวใหญ่ฝีเท้าหนัก ๆ หลาย ๆ คน วิ่งกรูขึ้นบันไดรัว ๆ แบบ ตึงตึงตึงตึงตึงตึง ขึ้น ๆ ลง ๆ เลยครับ ผมได้ยินเสียงคนไม่รู้กี่คนวิ่งขึ้นวิ่งลงตลอดทั้งคืนเลย ผมอยู่ผมตายแน่แล้วครับ ถ้าพรุ่งนี้พวกมันเข้ามาในห้อง ผมว่าผมโดนฆ่าตายแน่ครับ ชิมาดะซัง ผมต้องย้ายแล้วครับ ไม่ออกผมตายแน่”
“เออ เออ”

ที่ว่าอันตรายน่ะก็พอเข้าใจแล้ว เลยว่าจะเรียกคนมาช่วยกันย้ายหลายคนเลยครับ รวมตัวกันตั้งแต่ฟ้ายังสว่างอยู่ แล้วก็เพื่อความสบายใจ ก็เลยว่าจะไปตามวัดและศาลเจ้าใกล้ ๆ เช่ายันต์และเครื่องรางเอามาปิดไว้ตามผนังและพื้น แล้วก็ว่าจะย้ายให้เสร็จก่อนมืด
พอทุกคนมารวมตัวช่วยกันย้ายจริง กลับใช้เวลาเยอะกว่าที่คิด จนฟ้าเริ่มมืด แต่ก็คิดว่าคงมีเวลาจนกว่าจะถึงตี 2
แต่จู่ ๆ ก็มีเสียง ปัง เบรกเกอร์มันสับลงเอง ทุกอย่างในห้องก็มืดไปหมด
พวกผมเองก็กลัว ยิ่งอยู่ในห้องแบบนี้ด้วย

“เฮ่ย!” “เกิดอะไรขึ้นฟระ” “เฮ้ยยยย” ทุกคนแตกตื่น

แต่พวกผมก็ไม่รู้ว่าเบรกเกอร์อยู่ตรงไหน เลยจะเรียกรุ่นน้องให้ไปจัดการ

“เฮ่ย! ไปดูไฟให้หน่อยสิว้า ไฟน่ะ”
...
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากรุ่นน้องเจ้ากรรม
“เฮ้ยยย อยู่ป่าวว่ะ”
...
รุ่นน้องยังเงียบ แต่พอลองฟังดูดี ๆ ก็ได้ยินเสียงเจ้ารุ่นน้องมาจากพื้นห้อง
“อืออออ อื้ออออ”
เสียงเหมือนเสียงคราง

พอสายตาเริ่มชินกับความมืด ก็มองไปข้างล่าง ก็เหมือนจะเห็นเจ้ารุ่นน้องอยู่ลาง ๆ

“เฮ้ย ท่าไม่ดีแล้ว” ทุกคนรีบยกเจ้ารุ่นน้องออกไปข้างนอกลงบันไดไปตรงไฟถนน ก็เห็นว่ารุ่นน้องมีท่าทางทนทุกข์ทรมานอยู่...

มารู้ทีหลังว่า สาเหตุที่รุ่นน้องมีสภาพทรมานแบบนั้น ก็เพราะว่า ยันต์และเครื่องรางที่พวกผมหอบกันมานั้น ถูกบีบอัดจนเป็นก้อนเล็ก ๆ ด้วยแรงที่ไม่น่าจะใช่แรงมนุษย์ แล้วก้อนดังกล่าวก็ไปติดอยู่ในลำคอของรุ่นน้องครับ

ถ้าตอนนั้นไม่มีพวกผมอยู่ด้วย เจ้ารุ่นน้องคนนี้คงไม่รอดครับ
คงจะตายในสภาพขาดอากาศหายใจแบบรายที่ไม่รอดเป็นแน่
แต่จนแล้วจนรอดก็ย้ายออกมาได้อย่างปลอดภัย ปัจจุบันรุ่นน้องคนนี้ก็แข็งแรงดีครับ แม้จะเปลี่ยนสายงานไปแล้วก็เถอะ

เรื่องนี้อยากฝากไว้ว่า เวลาจะย้ายบ้านย้ายอพาร์ตเมนต์ อย่างแรก อย่าลืมนับจำนวนขั้นบันไดด้วยนะครับ

----------------------------------

ไม่ใช่แค่บันไดหน้าอพาร์ตเมนต์นะครับ มียูทิวเบอร์สายวาไรตี้กลุ่มหนึ่งถูกนายหน้าหลอกให้เซ็นสัญญาเช่าบ้านที่บันไดในบ้านมี 13 ขั้น ปัจจุบันหันมาทำรายการสายมูแทนเพราะมักถ่ายติดเสียงปริศนาหรือปรากฏการณ์ประหลาดบ่อย ๆ เดี๋ยวมีโอกาสจะมาแนะนำครับ